Poranek

Spotkaliśmy się znowu, po czterech latach rozłąki. I po raz kolejny urzekłeś mnie swą głębią i szeptem. Tęskniłam, ale dopiero twój widok uświadomił mnie jak bardzo. Masz taką moc, która nastraja mnie spokojem, wycisza, układa myśli. W głębię twych oczu mogę patrzeć bez końca, a twój szept działa tak kojąco.

Piątkowy poranek rozpoczęłam spacerując na palcach do okna. Pierwsze co chciałam zobaczyć to ciebie. Zaledwie kawałek, tak słabo widoczny, gdy o 5:05 złączony byłeś z chmurami.

Dzień dopiero zaczynał wstawać, sopockie ulice były puste. Gęste, ciężkie chmury tłoczyły się na niebie, by za moment rozejść się i rozbudzić miasto promieniami słońca.

Było zaledwie kilka minut po godzinie 7:00, gdy bosymi stopami spacerowałam po wilgotnym piasku. Przyjemne promienie słońca muskały policzki, brzeg pokryty był maleńkimi muszelkami, a woda, tak jak poprzedniego wieczoru, wciąż była przyjemna, choć teraz z nutą porannego orzeźwienia. Zaledwie kilka sylwetek poruszało się po plaży.

Tak rozpoczął się piątkowy dzień, pierwszego sierpniowego weekendu, w jednym z polskich miast na wybrzeżu, w Sopocie.

Pomyślałam, jest pięknie, jak dobrze tu być!

to be continued...

Buziaki!

Trzymajcie się! ♥

Pozdrawiam!